Waarom warme broodjes juist níét verkopen
Toen ik vier jaar geleden begon met pottenbakken, had ik nooit gedacht dat ik ooit mijn eigen keramiekstudio zou hebben.
Da’s echt zo. Maar die zin kan beter. Bijvoorbeeld zo:
Toen ik vier jaar geleden mijn eerste misbaksel van de draaischijf schraapte, had ik nooit gedacht dat ik ooit mijn eigen keramiekstudio zou hebben.
See what I did there? Ik heb een beeld in je hoofd geplant. Zelfs als je niet weet wat een pottenbakkersdraaischijf is, wed ik dat je nu een Leonie voor je ziet met kleispetters in haar gezicht, hangende mondhoeken en iets wat lijkt op een neergestorte ufo op een soort dj-draaitafel.
Details verlevendigen je tekst. Je geeft de lezer een beeld mee, waardoor je woorden blijven hangen. Hoe specifieker, hoe beter. En ook: hoe origineler, hoe beter.
Als ik iets lees over warme broodjes en een toonbank, zie ik geen warme broodjes meer voor me. Dat beeld ben ik al zo vaak tegengekomen dat het geen plaatje meer oplevert.
Maar als ik lees dat mensen zó graag iets willen kopen dat ze er vrijwillig tweeënhalve week voor in een caravan bivakkeren, dan prikkelt dat mijn hersenen. Die gaan áán.
En dat kun je toepassen in ál je teksten.
In e-mails aan je collega’s. Niet: ik ben morgen vrij en niet bereikbaar. Maar: ik zit morgen op mijn dak om zonnepanelen te installeren, dus als je me belt, loop je het risico dat ik naar beneden sodemieter.
In appjes aan vrienden. Niet: het hypotheekgesprek was saaaai. Maar: aan de neus van de hypotheekadviseur hing een snotje dat steeds bijna viel als hij uitademde en dat was het spannendste van het hele gesprek.
In je (bedrijfs)bio. Niet: ik woon op het platteland. Maar: in het weiland achter mijn huis spot ik elke week wel een hert of twee.
Op je homepage. Niet (bijvoorbeeld als je een tekstschrijver bent): heb je een hekel aan schrijven? Maar: krijg je zweetaanvallen van die knipperende cursor?
Enzovoorts.
Anne Tyler, wat mij betreft de detailkoningin, zei eens: ‘I’m quicker to believe I was once a circus aerialist if I remember that just before every performance, I used to dip my hands in a box of chalk powder that smelled like clean, dry cloth being torn.’
Nu schrijft Anne proza en jij misschien alleen e-mails, maar het principe blijft hetzelfde. Details overtuigen.
Wat betreft die studio: die heb ik dus echt. Aan huis. Vorige week rondden we de verbouwing af – nee: schilderden we de laatste plinten. Dus ik ben héél blij – nee: die hangende mondhoeken, nou, die zitten nu tot in m’n haargrens.
Deze schrijftip verscheen eerder in mijn nieuwsbrief, waarin ik je handvatten geef om beter te leren schrijven en ook nog een hoop glimlachdingen deel.
Klinkt goed? You know what to do.
(klik ⬆)