Een van de dingen die ik na negen jaar nog steeds niet begrijp aan mijn vriend (naast de onnavolgbare manier waarop hij spreekwoorden verhaspelt), is dat hij boeken leest met zulke volle pagina’s.

Voor z’n lol.

Ik ben zelf toch best een gevorderde lezer, verdien er verdorie zelfs geld mee, maar als ik dit boek had opengeslagen, had ik het gelijk in de kringloopdoos gemieterd. Ik krijg er zweterige flashbacks van naar De stad der blinden, dat ik moest lezen voor mijn studie. Gruwel.

Begrijp me niet verkeerd: het verhaal was steengoed. Maar dat ontdekte ik pas toen ik de film keek. Het boek, nota bene geschreven door een Nobelprijswinnaar, had ik na 33 bladzijden al weggelegd.

Tuurlijk zijn er mensen die zo’n bladspiegel geen probleem vinden. Zie ook: mijn vriend. Maar zelfs als je tekst een Nobelprijs waard is, vind ik dat je je lezer best een handje mag helpen. Al was het maar omdat het je letterlijk niet meer dan een druk op de knop kost: een enter.

Twee enters zijn nog mooier. Een witregel brengt namelijk lucht in je stuk en maakt het veel beter scan- en leesbaar. In het voorbeeld hieronder kun je dat zelf ervaren. Welke tekst vind je fijner?

Tekst 1

Er zou een havik komen. En toen deed zich het volgende voor: mijn blik begon angstvallig een boek te mijden dat op een plank bij mijn bureau stond. Eerst was het nog gewoon een blinde vlek, een knippering als een tic, daarna zoiets als een slaapkorreltje in mijn ooghoek. Ik keek met een vaag onbehagen dat ik niet helemaal kon thuisbrengen om het boek heen. Het duurde niet lang of ik kon niet achter mijn bureau zitten zonder me ervan bewust te zijn dat het er stond. Tweede plank van onder. Rood stofomslag. Zilverkleurige belettering op de rug. The Goshawk. T.H. White.*

Tekst 2

Er zou een havik komen. En toen deed zich het volgende voor: mijn blik begon angstvallig een boek te mijden dat op een plank bij mijn bureau stond.

Eerst was het nog gewoon een blinde vlek, een knippering als een tic, daarna zoiets als een slaapkorreltje in mijn ooghoek. Ik keek met een vaag onbehagen dat ik niet helemaal kon thuisbrengen om het boek heen.

Het duurde niet lang of ik kon niet achter mijn bureau zitten zonder me ervan bewust te zijn dat het er stond. Tweede plank van onder. Rood stofomslag. Zilverkleurige belettering op de rug.

The Goshawk. T.H. White.

Ik ga uiteraard voor nummer twee. No surprise there.

Wél noemenswaardig is dat mijn vriend ook direct naar rechts wees toen ik hem beide teksten liet zien. Dus ja, n=1, maar letters met lucht zijn gewoon aantrekkelijker. Punt. Of, zoals mijn vriend zou zeggen: een waarheid als een gnoe.

Deze schrijftip verscheen eerder in mijn nieuwsbrief, waarin ik je handvatten geef om beter te leren schrijven en ook nog een hoop glimlachdingen deel.

Klinkt goed? You know what to do.
(klik ⬆)

* Uit: De H is van havik van Helen Macdonald, die gek is op lange lappen tekst. Het stukje hierboven is nog maar een kwart van de alinea waar het bij hoort.